Hatırlamıyorum tam olarak... Sanırım, sanırım düşüyordum. İrtifa kaybediyordum hızla, yere çarpmaktan korkmuyordum ki pilotta, hosteste, yolcuda, yerde bendim nihayetinde. Kendi içimdeydim. Kendi boşluğumda, kendime hizmet edip, kendimi gezdiriyordum son zamanlara kadar... Taa ki düşüncelerimi kemerlere bağlayıp, kendimi boşluğa bırakana kadar... Bunu sağlayan O küçük beyaz inciyi, fezadan farkedene kadar... Gözlerim iyidir. Beyazı halen net olarak görebiliyorum. O berakklığı farkedebiliyorum. Güveniyorum. İstiyorum daha önce olmadığı kadar. Sımsıkı sarılmak istiyorum şimdi ve bir avuç mutluluğumu savurmak istiyorum tek tanemin üzerine... Umutlarımı çıkardım cebimden artık ellerimde, tutki ellerimden umutlan sende.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder